Remco van Vliet

Wat drijft mij om afscheidsfotograaf te zijn?

Op mijn 28e levensjaar ben ik mijn partner verloren aan de dood. Een zeer ingrijpende gebeurtenis. Helaas is er geen eenvoudig handboek dat een mens gemakkelijk door het rouwproces heen helpt. Ieder mens doet dit op zijn eigen manier.

Wat mij enorm heeft geholpen is het hebben van een afscheidsreportage. Op het moment zelf was ik sceptisch en had ik geen behoefte om een camera op mijzelf gericht te hebben tijdens het afscheid. Omdat ik maar eenmaal de kans had om dit moment vast te leggen heb ik toch besloten dat te laten doen. Tot op de dag van vandaag heb ik hier geen seconde spijt van. Ik heb de onschatbare waarde ontdekt van een afscheidsreportage. En die camera heb ik nauwelijks gezien.

Soms zijn er geen woorden, gelukkig zijn er dan beelden. Na verloop van tijd ga je dingen vergeten. Dit is een positieve uitwerking van het rouwverwerkingsproces. Toch is het zonde, als de met liefde en zorg gekozen momenten van de dag van het afscheid, vervagen in je herinneringen. De afscheidsreportage geeft de mogelijkheid om het gemis met anderen te delen. Het heeft mij veel troost geboden en ik vind het een fijne gedachte dat ik, ondanks het grote verlies, een tastbare herinnering tot mijn beschikking heb als daar behoefte aan is.

De afscheidsreportage is voor mij van grote betekenis om de laatste momenten tot kostbare herinneringen te maken. Deze ervaring, mijn passie voor fotografie en het verlangen om met fotografie mensen te helpen maken dat ik afscheidsfotograaf geworden ben. Het is een bijzonder en dankbaar werk om zo dichtbij mensen te mogen komen in een ingrijpende situatie.